haamfa

از همان روزی که دست حضرت قابیل
گشت آلوده به خون حضرت هابیل
از همان روزی که فرزندان آدم
زهر تلخ دشمنی در خون شان جوشید
آدمیت مرد
گرچه آدم زنده بود

به خواب نه

که به رویا می روم

آنجا که زندگی خواهم کرد به دلخواه

نه آنگونه که در زندگی هیچ نتوانستم

شگفتی است قدم زدن در مه

هر سنگ و بوته ای تنهاست.

هیچ درختی درخت دیگر را نگاه نمیکند.

همه تنهایند.

ه.ه

زندگی میکنم ... حتی اگر بهترین هایم را از دست بدهم!!!

چون این زندگی کردن است که بهترین های دیگر را برایم میسازد بگذار هر چه از دست میرود برود؛ من آن را میخواهم که به التماس آلوده نباشد، حتی زندگی را .

.چ.

مرا به خلسه میبرد  حضور ناگهانیت

سلام وحال پرسی و شروع خوش زبانیت

اشک رازیست
لبخند رازیست
عشق رازیست
اشک آن شب لبخند عشقم بود

یکی از آرزوهام...

و چوپان کوهستان‌ها

پنیر می آوردم و

شب‌هنگام برای گل‌های خوابیده آواز می‌خواندم

و برای کودکان

تا با موج‌های نقره‌ای

به عکس ماه وارد شوند

و در گهواره تکان بخورند

حالا...

ک.خ

کسی اکنون در جایی از جهان می گرید ،

بی دلیل در جهان می گرید ،

برای من می گرید .